Polineuropatia – przyczyny, objawy, rehabilitacja

Co to jest polineuropatia?

Stan uogólnionego wieloogniskowego uszkodzenia neuronu obwodowego przejawiającego się ubytkowymi zespołami czuciowymi i ruchowymi. Zamiennie używane są takie określenia jak neuropatia obwodowa, choroba obwodowa nerwów czy zapalenie nerwów obwodowych.

O polineuropatii mówimy w tylko w przypadku uszkodzenia wielu nerwów, w symetryczny i rozlany sposób.

Schorzenie przejawia się miejscowym niedowładem mięśniowym, który najczęściej występuje symetrycznie w kończynach (np. w dwóch piszczelach, przedramionach czy stopach).

Przyczyny polineuropatii

Jedną z najczęstszych przyczyn rozwoju choroby jest zaawansowana cukrzyca. Schorzenie jest także częstym efektem nadużywania alkoholu.

Do innych przyczyn wystąpienia polineuropatii zaliczamy:

choroby genetyczne,

choroby nowotworowe,

procesy autoimmunologiczne (np. choroby tarczycy, choroby układowe tkanki łącznej, choroby neurologiczne, itp.),

schorzenia endokrynologiczne,

działanie toksyn,

niedożywienie,

niedobór witaminy B12 (inne nazwy to cyjanokobalamina, kobalamina).

Objawy polineuropatii

Objawy choroby różnią się ze względu na: przyczynę, stopnień zaawansowania procesów chorobowych, a także typ uszkodzeń włókna nerwowego.

Typowym objawem polineuropatii są niedowłady lub porażenia oraz zaburzenia czucia. Cechą charakterystyczną jest ich symetryczne występowanie oraz umiejscowienie przede wszystkim w dystalnych częściach ciała. Do największych zaburzeń dochodzi w obrębie dłoni i stóp.

Do najczęściej występujących objawy polineuropatii zaliczamy:

drętwienie,

mrowienie,

parestezje (inaczej czucie opaczne),

zmniejszona siła mięśniowa,

zmniejszone czucie,

ból kończyn.

Rzadziej występujące objawy to:

kłucie,

pieczenie,

uczucie ściskania lub palenia,

zaburzenia percepcji bólu.

W przypadku zajęcia układu autonomicznego mogą pojawić się również:

zaburzenie wydzielania potu,

zaburzenia naczynioruchowe,

spadki ciśnienia,

zwężanie źrenic

W większości przypadków polineuropatia ma przewlekły przebieg i chory jest zmuszony zmagać się z nią przez całe swe życie. Leczenie opiera się na łagodzeniu objawów (zwłaszcza bólowych), poprawie sprawności chorego, a także możliwie jak największym spowolnieniu postępu choroby.

Bardzo ważną rolę terapeutyczną odgrywa rehabilitacja, która jest w stanie powstrzymać postępujący zanik mięśni.

Rehabilitacja

Stymulacja ruchowa i masaż kończyn przyczyniają się do zwolnienia tempa niszczenia nerwów oraz znacznego złagodzenia symptomów. Aktywność fizyczną należy podejmować pod okiem specjalistów. Fizjoterapeuci doskonale wiedzą, jakie włókna mięśniowe należy zmuszać do pracy i jaką zachować intensywność treningu.

Fizykoterapia skupia się na łagodzeniu występujących dolegliwości, oraz na poprawię komfortu chorych w ich codziennym funkcjonowaniu. Wykorzystuje się takie techniki jak antyprzykurczowe pozycje ułożeniowe, elektrostymulacje mięśni, ćwiczenia ruchowe, masaż kończyn (masaż klasyczny i wirowy)