Kinezyterapia - leczenie ruchem

Kinezyterapia czyli najprościej mówiąc - leczenie ruchem. Podstawą kinezyterapii są różnego rodzaju ćwiczenia lecznicze, inaczej nazywane gimnastyką leczniczą. Celem tych ćwiczeń jest przywrócenie pacjentowi pełnej sprawności lub, jeśli nie ma możliwości powrotu do pełnego zdrowia, chociaż częściowej sprawności fizycznej.

W zależności od sposobu wykonywania ćwiczeń wyróżnia się:

• ćwiczenia bierne, wykonywane przez terapeutę i bez czynnego współudziału pacjenta
• ćwiczenia czynne, wykonywane przez pacjenta pod kierunkiem lub przy pewnej pomocy rehabilitanta
• ćwiczenia specjalne, zawierające składową zarówno ćwiczeń biernych, jak i czynnych, wymagające specjalnego prowadzenia, np.: ćwiczenia oddechowe, koordynacyjne, rozluźniające, synergistyczne, inne.

Ze względu na działanie, w kinezyterapii wyróżnia się trzy główne działy: kinezyterapię miejscową, ogólną oraz dział metod terapeutycznych.

Stosowanie kinezyterapii:

• 
  umożliwia uzyskanie maksymalnej poprawy utraconej funkcji
• ułatwia wystąpienie procesów kompensacji
• zabezpiecza przed wykształceniem nieprawidłowych stereotypów ruchowych (np.: zespoły bólowe kręgosłupa)
• przywraca już utracone (np.: kontrola nerwowo-mięśniowa), 
• przeciwdziałania wtórnym zmianom w układzie kostno-mięśniowym w postaci ograniczeń ruchu,
• zapobiega powikłaniom w układzie krążenia i oddychania które mogą wynikać z długiego unieruchomienia.

Metody Kinezyterapii

McKenzie'go (Extension–Flexion Therapy)
Służy do leczenia zespołów bólowych kręgosłupa. Usprawniani są pacjenci z zespołem bólowym kręgosłupa w przebiegu:

• dyskopatii
• choroby zwyrodnieniowej w okresie ostrym i przewlekłym. 

Twórcą metody jest fizjoterapeuta Robin McKenzie. Rozpoczął on swoją działalność na początku lat 50. XXw., zajmując się leczeniem schorzeń kręgosłupa. Wykonywane przez pacjenta zaleconych ruchów w różnych pozycjach, z jednoczesnym relacjonowaniem fizjoterapeucie zmian natężenia i lokalizacji bólu pozwala na dobranie tylko jednego ćwiczenia, w jednym ściśle określonym kierunku. Jeżeli schorzenie ma charakter mechaniczny, istnieje potencjalnie tylko jeden kierunek ruchu generujący poprawę. Pozostałe kierunki są mechanicznie obojętne, a czasami mogą być wręcz szkodliwe. W metodzie tej duży nacisk kładzie się także na profilaktykę i edukację pacjenta, mającą na celu zmniejszenia ryzyka nawrotu choroby.

PNF (Proprioceptive Neuromuscular Facilitation)
Torowanie nerwowo-mięśniowe. Celem terapii jest praca nad funkcją, której chory potrzebuje. Koncepcja ta zaleca postrzeganie chorego w sposób całościowy, wykorzystując do terapii silne i zdrowe regiony ciała. Istotą metody PNF jest maksymalne pobudzenie receptorów znajdujących się w ciele oraz różnych sfer kory mózgowej, w celu ułatwienia (torowania) ruchu w obszarze uszkodzonym. Ruchy stosowane w tej metodzie są zgodne z naturalną pracą mięśni i stawów. Każdy ruch odbywa się w trzech płaszczyznach, co wymusza zaangażowanie do pracy maksymalnej ilości włókien mięśniowych. Wielokrotnie powtarzany ruch może spowodować utworzenie nowego wzorca ruchowego, czyli przywrócić przewodnictwo nerwowe w uszkodzonym obszarze.

Kinesiology Taping /Kinesiotaping/
Metoda ta rozwinęła się w latach 70-tych dzięki doktorowi Kenzo Kase.

Kinesiology Taping - polega na aplikacji na ciele, w ściśle określony sposób, specjalistycznego elastycznego plastra. 

Nalepiony plaster jest źródłem bodźców wyłącznie mechanicznych (nie jest nasączony żadnym lekiem) i w zależności od rodzaju plastra, sposobu i miejsca aplikacji, ma różnorakie oddziaływanie.

Aplikacje kinesiology tapingu pozwalają na:

• zachowanie pełnego zakresu ruchu, 
• świadomą normalizację napięcia mięśniowego, 
• aktywowanie mięśni uszkodzonych, 
• zmniejszają ból i nienaturalne odczucia skóry, 
• likwidują zastoje i obrzęki limfatyczne,
• korygują niewłaściwe pozycje powierzchni stawowych, 
• korygują ułożenia powięzi i skóry
• poprawiają mikrokrążenie. 

Wykorzystanie kinesiotapingu w fizjoterapii wydajnie wspiera procesy lecznicze i wydolnościowe organizmu, a także daje możliwość indywidualnego dopasowania dla potrzeb pacjenta.